In de trein op weg naar Amsterdam,
Daar is waar het jaren geleden mij overkwam.
Een halte voor Centraal kwamen er mensen binnen, waaronder een paar,
Ze gingen een bankje voor me zitten, hun leven leek zwaar.

Ze zaten daar, met ogen zo dof,
Verloren in een wereld, ver van tof.
Ze waren op weg naar hun nachtelijke leven,
klaar om zich weer in het donker te begeven.

Toen sprak zij met een stem breekbaar en zacht,
Vragend aan hem: "Hoeveel denk je dat ik waard ben deze nacht?"
Hij zei: "Misschien €35," met een glimlach zonder enig gevoel,
Wat ik hoorde raakte mij, een heleboel.

Ik dacht: hoe komen mensen bij deze keuze in het leven?
Maar snel besefte ik mij dat sommige mensen, alleen de keuzes kunnen maken die ze worden gegeven.
En zo stapten ze een halte later uit, om te verdwenen in de nacht van de stad,
In een wereld die hen in de nacht omarmt, maar overdag vergat.

Dus als je een keer iemand tegenkomt waarvan je denkt, die heeft een zwaar leven,
Geef dan een vriendelijk gebaar en laat die ander even het normale daglicht beleven.

Jij krachtig, charmant, een stralend licht,
Vriendelijk, energiek, een vrolijk gezicht.
Vol van passie, met een hart zo groot,
Deel jij genegenheid, aan mensen in nood.

Maar ook een bron van inspiratie, sterk en vrij,
En leidt met liefde, maakt de zielen blij.
Onverzettelijk, met een wil van staal,
Overwint obstakels, elke keer, elk maal.

Met een lach, en een traan zo nu en dan,
Toon jij het pad, dat ieder bewandelen kan.

In een wereld vol gadgets, blinkend, slim en snel,
Probeerde hij te vluchten, in een technologisch spel.
Hij kocht apparaten voor vreugde en gemak,
Maar in de schaduw van zijn schermen, voelde hij zijn ongemak.

In zijn kamer vol met gadgets, allemaal technologie zo fraai,
Zocht hij naar geluk, maar elk nieuw bezit werd snel weer saai.
De wereld buiten leek ver, verloren in een digitale mist,
Elk apparaat een soort van vriend, Maar het echte menselijke contact is wat hij mist.

In zijn zoektocht naar betekenis, in een wereld zo digitaal,
Vond hij uiteindelijk de les, een waarheid zo vitaal.
Ware vreugde schuilt niet in digitale schermen, niet in technologie,
Maar in de warmte van menselijk contact, daar vind je harmonie.

Een ode aan de lach, hoe stralend of klein hij ook mag zijn,
Aan ieder die hem ziet, ook in hun pijn.
Een ode aan de natuur, aan de schoonheid van de aarde,
Aan ieder die het belang van onze planeet wil bewaren.
Een ode aan de wijsheid, aan de lessen van het leven,
Aan hen die hun kennis doorgeven.
Een ode aan de liefde, in al haar facetten,
Aan het lied van de liefde, alle coupletten.
Een ode aan de vreugde, aan de kracht van het leven,
Aan ieder die iets moois aan deze wereld wil teruggeven.

In het diepste van het zwarte gat, waar hoop leek verdwenen,
Elke dag grijs, zonder zonneschijn verschenen.
Dwaalde hij, verloren, in zijn eigen somberheid,
Zijn dagen saai, vol met donkerheid.

Maar langzaam, heel subtiel, begon hij te ontwaken,
Ontdekkend dat geluk in kleine dingen schuilt, niet in de grote zaken.
Een glimlach van een vreemde, een bloem in volle pracht,
Een vogel die vrolijk zingt, met schitterende kracht.

Dus stap voor stap, met kleine dingen om hem heen,
Vond hij een pad van vreugde, niet langer meer alleen.
In het alledaagse, in de kleinste schat,
Vond hij zijn geluk terug, van zijn eens zo donkere pad.

Zo wandelt hij nu verder, met een lichter hart en een ziel verrijkt,
Wetend dat zelfs in het kleine, grote vreugde schuilt, als je goed kijkt.