WeesBeter.nl

In de trein op weg naar Amsterdam,
Daar is waar het jaren geleden mij overkwam.
Een halte voor Centraal kwamen er mensen binnen, waaronder een paar,
Ze gingen een bankje voor me zitten, hun leven leek zwaar.

Ze zaten daar, met ogen zo dof,
Verloren in een wereld, ver van tof.
Ze waren op weg naar hun nachtelijke leven,
klaar om zich weer in het donker te begeven.

Toen sprak zij met een stem breekbaar en zacht,
Vragend aan hem: “Hoeveel denk je dat ik waard ben deze nacht?”
Hij zei: “Misschien €35,” met een glimlach zonder enig gevoel,
Wat ik hoorde raakte mij, een heleboel.

Ik dacht: hoe komen mensen bij deze keuze in het leven?
Maar snel besefte ik mij dat sommige mensen, alleen de keuzes kunnen maken die ze worden gegeven.
En zo stapten ze een halte later uit, om te verdwenen in de nacht van de stad,
In een wereld die hen in de nacht omarmt, maar overdag vergat.

Dus als je een keer iemand tegenkomt waarvan je denkt, die heeft een zwaar leven,
Geef dan een vriendelijk gebaar en laat die ander even het normale daglicht beleven.

Jij krachtig, charmant, een stralend licht,
Vriendelijk, energiek, een vrolijk gezicht.
Vol van passie, met een hart zo groot,
Deel jij genegenheid, aan mensen in nood.

Maar ook een bron van inspiratie, sterk en vrij,
En leidt met liefde, maakt de zielen blij.
Onverzettelijk, met een wil van staal,
Overwint obstakels, elke keer, elk maal.

Met een lach, en een traan zo nu en dan,
Toon jij het pad, dat ieder bewandelen kan.

In een wereld die draait, voel ik me stilstaan,
Gevangen in een lichaam, dat niet meer wil gaan.
Eens gaf ik de steun, was ik de rots in de branding,
Nu ben ik lomp en onhandig; alles is zo’n verandering.

Ik voel me vaak een last, te zwaar voor wie me draagt,
Mijn trots en zelfverzekerdheid zijn door MS geplaagd.
Ik sluit me af, verberg me voor mezelf en mijn pijn,
Zo kom ik in een isolement, waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Ik kijk naar de hemel, zoek naar een teken,
Een antwoord op de vraag, hoe nu kracht te kweken.
Ik zit in een cyclus van pijn, hoop en verdriet,
Een innerlijk gevecht, dat niemand ziet.

Toch blijf ik dromen, van betere dagen,
Waarop ik me sterk voel, me niet zal laten verslagen.
Elke dag is een strijd, maar Ik weet ook een kans,
Voor nieuwe dingen, een lach, een nieuwe dans.

In een wereld vol gadgets, blinkend, slim en snel,
Probeerde hij te vluchten, in een technologisch spel.
Hij kocht apparaten voor vreugde en gemak,
Maar in de schaduw van zijn schermen, voelde hij zijn ongemak.

In zijn kamer vol met gadgets, allemaal technologie zo fraai,
Zocht hij naar geluk, maar elk nieuw bezit werd snel weer saai.
De wereld buiten leek ver, verloren in een digitale mist,
Elk apparaat een soort van vriend, Maar het echte menselijke contact is wat hij mist.

In zijn zoektocht naar betekenis, in een wereld zo digitaal,
Vond hij uiteindelijk de les, een waarheid zo vitaal.
Ware vreugde schuilt niet in digitale schermen, niet in technologie,
Maar in de warmte van menselijk contact, daar vind je harmonie.

Een ode aan de lach, hoe stralend of klein hij ook mag zijn,
Aan ieder die hem ziet, ook in hun pijn.
Een ode aan de natuur, aan de schoonheid van de aarde,
Aan ieder die het belang van onze planeet wil bewaren.
Een ode aan de wijsheid, aan de lessen van het leven,
Aan hen die hun kennis doorgeven.
Een ode aan de liefde, in al haar facetten,
Aan het lied van de liefde, alle coupletten.
Een ode aan de vreugde, aan de kracht van het leven,
Aan ieder die iets moois aan deze wereld wil teruggeven.