In een wereld die draait, voel ik me stilstaan,
Gevangen in een lichaam, dat niet meer wil gaan.
Eens gaf ik de steun, was ik de rots in de branding,
Nu ben ik lomp en onhandig; alles is zo’n verandering.
Ik voel me vaak een last, te zwaar voor wie me draagt,
Mijn trots en zelfverzekerdheid zijn door MS geplaagd.
Ik sluit me af, verberg me voor mezelf en mijn pijn,
Zo kom ik in een isolement, waar ik eigenlijk niet wil zijn.
Ik kijk naar de hemel, zoek naar een teken,
Een antwoord op de vraag, hoe nu kracht te kweken.
Ik zit in een cyclus van pijn, hoop en verdriet,
Een innerlijk gevecht, dat niemand ziet.
Toch blijf ik dromen, van betere dagen,
Waarop ik me sterk voel, me niet zal laten verslagen.
Elke dag is een strijd, maar Ik weet ook een kans,
Voor nieuwe dingen, een lach, een nieuwe dans.