Ik gaf eens een knuffel aan een vrouw met veel verdriet.
Toen ik haar vastpakte begon ze heel hard te huilen.
Meer dan 10 jaar heb ik geen knuffel gehad, zei ze in tranen.
Ik zag in haar ogen hoe waardevol het was, wat ik net deed.
En ik deed eigenlijk helemaal niks, ik gaf haar gewoon een knuffel.
Maar voor sommige mensen is een knuffel.
Een wereld waarin je even kunt vergeten hoe moeilijk het leven kan zijn.
Even de bescherming van twee warme armen om je heen.
Even het gevoel, Ik ben toch niet, alleen alleen alleen.